ZAMAN VE MEKAN

Zaman bendedir ve mekan bana emanettir şuurunda bir gençlik diye söylemiş ya üstad. İşte mekanı emanet edebilmek için mekanın ruhunu ortaya çıkarmak lazım ki o gençlik o ruhu görüp teneffüs edebilsin. Bu da ancak mevcudu ihya yok olanı inşa etmekle mümkündür.

Günümüz mekanları sadece beton yığınından başka bir şey değil. Ruhunu geçtik estetik kaygısı bile yok.

Mekanlar şehirlerin ruhudur. O şehri vareden mekenlarıdır. Kristal gecelere sahip  olan şehrin  az sayıdaki mekanları zamanın içinden süzülerek gelmiş bitap ve yorgun bir şekilde varolma mücadelesi veriyor bütün ruhuyla ve estetiğiyle.

Kaderin cilvesi. Şehir büyük zelzelede mekanlarını, onların ruhunu büyük ölçüde kaybetmiş ayakta kalabilenler varlık mücadelesi vermektedirler. O mekanda büyüyen çocuk onun kıymetini bilir ve sahip çıkar, şimdikiler gibi o mekanı tahrip etmez ve ne idüğü belirsiz bir takım yazı müsveddeleriyle karalamaz. Ecdada tarihe saygı ancak mekan ile kaimdir.

Şehirlerin bir de en gözde mekanları vardır.

Ne yazık ki şehrimiz zelzele ile bundan mahrum kalmış. O ki kristal şehrin baş yapıtı imiş. Görebilenler de azaldığına göre bize ancak resimlerine bakmak kalıyor. Resmine değil kendisine bakmak istiyorsak, bu yapıyı inşa etmek bu günün şehirlisinin bir vefa borcudur, zaman ve mekana sahip çıkmasını beklediğimiz gençlik adına.

Nice güzellikleri barındıran o mekanların yaşanmışlıklarını teneffüs edebilmek insanı tarihin içinde gizemli yolculuklara da götürübelir. Istiklal Mahkemesi heyetinin kaldığı bir mekana girdiğinizde mahkeme üyelerinin konuşmalarını duymuş gibi olmak, türbesinde yatmakta olan zatın dergahını ziyaret esnasında veya türbesini ziyarette onunla hemhal olmak, tren istasyonunda gönderilen veya karşılanan sevdiklerinin arkasından mendil sallayanların varlığını hissedebilmek vs. Bütün bunlar ancak tarihi mekanların varlığı ve dahası onların yaşatılabilmesi ile mümkündür.

Bizim ve bizden sonrakilerin bu güzellikleri yaşayabilmesi temennisi ile mekanlarımıza sahip çıkabilmek ümidi ile.

Ali İhsan ÖZBEK